Izdavačka kuća „Pravoslavna reč” iz Novog Sada upravo je objavila kapitalno izdanje, obimnu knjigu prof. dr Dragana Simeunovića, pod nazivom „Istorija srpske političke misli” u kojoj se pominje više od hiljadu ličnosti. Prema riječima autora, po svom vremenskom obuhvatu, ova knjiga predstavlja mozaik promišljanja značajnih ljudi u Srba o državi i politici, u periodu od 16. vijeka, pa sve do pred početak Drugog svjetskog rata. Inače, kako naš sagovornik ističe, ovo djelo predstavlja prirodnu nadogradnju njegove knjige „Novovekovne političke ideje u Srba” koja je objavljena prije dvadeset godina, a u kojoj su predstavljene važne ideje srpskih novovjekovnih političkih i javnih djelatnika koji su promišljali o državi i drugim političkim pregnućima srpskog naroda.
Šta je bilo ono prvo što Vas je privuklo ovoj temi?
– Imali smo još dok sam bio student Fakulteta političkih nauka važan predmet Istorija političke misli i istorija političkih teorija, ali, on je vrlo malo, gotovo nimalo, poklanjao pažnju nacionalnoj političkoj misli. Međutim, ja sam njemački đak, i u Njemačkoj sam vidio da svi uvodi u političku teoriju nastoje da se student upozna i sa nacionalnom političkom mišlju u što većem obimu, i to u skorijem istorijskom periodu. Inspirisan time počeo sam da gradim ono što je našoj političkoj nauci nedostajalo, a vremenom je, kako je rastao moj opus, rasla i moja želja da se zasnuje jedan poseban predmet koji bi se bavio isključivo istorijom nacionalnih političkih ideja. Politička teorija, koju ja inače predajem, smatra se kraljicom-majkom političkih nauka i iz nje sve izvire, a ja sam želio da se studentima omogući i jedan poseban uvid u našu istoriju političke misli. U tome me je podržao i moj prvi inostrani mentor tokom boravka u Holandiji, Leo Van Rosum, čuveni istoričar, direktor Instituta za socijalnu istoriju u Amsterdamu, koji mi je mnogo pomogao oko istorijske građe i koji mi je rekao jednu veoma važnu stvar koje se i dan danas držim i koju govorim studentima: „Ništa ne možeš razumjeti u analizi političke situacije u jednoj zemlji ako ne znaš šta je dva vijeka unazad bilo u toj zemlji važno, koji su politički procesi postojali, koje su političke ideje preovladavale, a ako nisu uspijevale zašto nisu uspijevale“. Korisnost takvog istorijskog uvida je i u tome da ne upadate u grešku onih koji se bave politikom na ma koji način, a koja je česta u zemljama koje ne vode računa o svojoj političkoj tradiciji i o svojoj istoriji, a naročito o istoriji političke misli, a ta greška se sastoji u tome da ne znajući šta je bilo prije vas stalno počinjete iz početka i trošite iznova političku i društvenu energiju na to počinjanje umjesto da nastavite da radite na onom što je bilo dobro započeto.
Ne samo u našoj, već i u međunarodnoj javnosti, poznati ste kao jedan od najboljih poznavalaca terorizma i uopšte političkog nasilja?
– Nikada nisam istraživao samo jednu temu, već sam se paralelno bavio sa dvije-tri, zato što mi jedno nikad nije bilo dovoljno. Oduvijek sam imao tu vrstu radoznalosti koja je skoro dječja. Mislim da je za svakog stvaraoca veoma važno da sačuva tu radoznalost u sebi. Tako sam sa jedne strane istraživao istoriju srpske političke misli, a sa druge strane pisao radove na teme iz klasične političke teorije i političke filozofije, pa je tako, recimo, nastao poveći broj mojih radova o Hegelovoj misli, kao i na druge nenacionalne teme. Sa treće strane, htio sam da istražujem i nešto aktuelno i životno, pa sam tako još početkom 80-ih izabrao temu o političkom nasilju. Tadašnji socijalistički režim je nerado na to gledao, jer je smatrano da je političko nasilje u socijalističkom društvu iskorijenjeno i da ono postoji samo još u zapadnim zemljama. Ja sam pak htio da se bavim i realnošću politike koja je uvijek u polju sile i moći, a ne fikcijama poput samoupravljanja, ali i da uzgred imam i jednu mirnu, postojanu temu, kao što je istorija političke misli koja se istražuje na osnovu istorijske građe. Nasilje je dinamična tema, koja zahtijeva da ste u životu aktivni, da razumijete svijet oko sebe, i da na osnovu toga dajete prognozu bliske budućnosti crpeći pri tom, ne odgovore, već njihova utemeljenja iz političke teorije koja mi je omogućavala da i na jednom i na drugom planu to što bolje uradim. Aktivirajući se na oba ta plana imao sam u vidu da naši istoričari znaju mnogo bolje od mene, datume, uopšte hronologiju politike. Međutim, iako dobro barataju i imenima, oni, čitajući spise starih srpskih mislilaca ne mogu dobro da razlikuju da li je u pitanju originalna ideja, da li je pisana pod nečijim uticajem ili je pak preuzeta od nekog teoretičara, zato što nemaju politikološko obrazovanje koje bi im omogućilo da u tančine znaju i raspoznaju različite doktrine brojnih mislilaca. Smatram da je veoma važno ukrštati discipline i znanja pojedinih nauka, u ovom slučaju politikologije i istorije. Otuda je disciplina „Istorija srpske političke misli” koju sam zasnovao na FPN zapravo hibridna. To jeste jedna vrsta istorije, ali, istorije nacionalnih političkih ideja.
Da li Vam je ispravljanje nepravde prema našim zaboravljenim političkim misliocima i djelatnicima ponekad ličilo na donkihotski posao?
– Ispravljanje svake nepravde, pa tako i nepravde učinjene zaboravom djela i misli naših nacionalnih velikana, uvijek je mukotrpan posao, koji zahtijeva mnogo volje, strpljenja i vremena, pa i ljubavi. Zato, iako mi je za ovu knjigu trebalo nekoliko decenija, ne žalim zbog toga. Dovoljna nagrada mi je veliki interes studenata za taj predmet i moje knjige.
Mila MILOSAVLjEVIĆ

---

Patrijarh Irinej: Napravio preplet rodoljubivih misli i djela Karađorđa, Njegoša, Vuka i Dositeja
O velikom značaju ovog djela za srpski narod dovoljno govori i to da je uvodno slovo knjizi „Istorija srpske političke misli” dao patrijarh Irinej, između ostalog rekavši:
„Autor ovog djela se, prikazujući to vrijeme i taj stalni ogromni nacionalni napor za dosezanje slobode i sopstvene države, služio brojnim, malo poznatim i često zaboravljenim ili zapostavljenim istorijskim činjenicama, osvjetljavajući pri tom, ne samo znane i slavne ličnosti poput Karađorđa, Njegoša, Vuka Karadžića i Dositeja Obradovića, već i mnoge druge koji su se žrtvovali za našu slobodu i državnost. Preplet njihovih rodoljubivih misli i djela pruža nam jednu cjelovitu sliku viševekovne političke sudbine srpskog naroda, koji se snagom vjere i volje znao uzdići iz ovog pepela, a koji nam je na velikom istorijskom planu vjerno, i politički, a ne samo naučno i objektivno, oslikao profesor dr Dragan Simeunović”.


Naučni radnik, pedagog, dramski pisac
Dragan Simeunović je srpski politikolog, redovni profesor na Fakultetu političkih nauka Univerziteta u Beogradu. Naučni rad profesora Simenunovića je posvećen teoriji, istoriji i filozofiji politike
Magistrirao je 1981. godine na Fakultetu političkih nauka u Beogradu. Doktorske studije pohađao na Institutu za socijalnu istoriju u Amsterdamu, Holandija 1981. godine i na Filozofsko-istorijskom fakultetu u Hajdelbergu. Predaje uvod u političku teoriju i teoriju politike (na postdiplomskim studijama). Od 1992. do 1998. bio je viziting profesor na Demokritus univerzitetu i Pantios univerzitetu u Grčkoj. Držao je i predavanja po pozivu na renomiranim univerzitetima u Evropi i SAD. Autor je brojnih knjiga i naučnih radova, a okušao se i kao dramski pisac napisavši dramu „Novi svetski poredak kao tumačenje sudbine”, koja je igrana u Zvezdara teatru u sezoni 1995/96.